wtorek, 31 marca 2009

wąż morski

najeżka

najeżka

Najeżkowate - rodzina morskich ryb promieniopłetwych. Ich ciało zawiera silnie trującą tetrodotoksynę. W Polsce obowiązuje zakaz wprowadzania najeżkowatych do obrotu.Cechy charakterystyczne
ciało owalne, niemal okrągłe w przekroju, pokryte ostrymi kolcami, co je odróżnia od rozdymkowatych
wystraszone lub zaatakowane potrafią zwiększyć rozmiary ciała poprzez napompowanie wodą lub powietrzem
słabo rozwinięte płetwy
żywią się bezkręgowcami Rodzaje:
Allomycterus
Chilomycterus
Cyclichthys
Dicotylichthys
Diodon
Lophodiodon
Lyosphaera
Tragulichthys

najeżka

środa, 25 marca 2009

morskie zwierzęta

świat pod wodą



wtorek, 24 marca 2009

Jeżowiec

Jeżowiec

Jeżowiec jadalny - jeżowiec z rodziny Echinidae występujący w Oceanie Atlantyckim w pobliżu wybrzeży zachodniej Europy.

Jego ciało - o średnicy do 16 cm - pokrywają krótkie, mocne kolce. Ubarwiony na fioletowo lub biało. Wszystkożerny. Jadalny, cenione są zwłaszcza gruczoły płciowe. Czasem hodowany w akwarium.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Je%C5%BCowiec_jadalny”

Jeżowiec

Bezkręgowce – sztuczna jednostka systematyczna, grupująca zwierzęta wielokomórkowe nie mające szkieletu wewnętrznego (osiowego) w postaci kręgosłupa i czaszki. Mianem tym tradycyjnie określa się wszystkie zwierzęta "stojące na niższym poziomie ewolucyjnym" od kręgowców, a więc m.in. mięczaki, skorupiaki, owady. Jednostka ta została po raz pierwszy użyta przez Lamarcka, należy jednak jeszcze raz podkreślić, że jest sztuczna i grupując zupełnie odmienne od siebie zwierzęta, sugeruje wspólne korzenie ewolucyjne nie spokrewnionych ze sobą taksonów i prowadzi do utrwalenia fałszywego obrazu ewolucji zwierząt

Jeżowiec

Jeżowce wyposażone są w układ ambulakralny i wapienny pancerz pokryty miękkimi tkankami. Składa się on zazwyczaj z dwudziestu rzędów pięciokątnych płytek zgrupowanych w podwójne, naprzemianległe pasy. Otwór gębowy znajduje się na spodniej części ciała (w grupie jeżowców regularnych, otwór ten jest wyposażony w aparat szczękowy zwany latarnią Arystotelesa - z pomocą tych zębów zbierają one pokarm z podłoża i żują go). Odbyt znajduje się nad otworem gębowym, na wierzchniej części ciała. Tarcza szczytowa jeżowców składa się z dziesięciu płytek, przy czym pięć z nich to płytki oczne z otworkami na światłoczułe zakończenia kanałów promienistych tworzących oczy jeżowca.
Ciało jeżowca chronią kolce, między którymi schronienie znajdują drobne ryby, mięczaki i skorupiaki. Jeżowce regularne kroczą z ich pomocą po dnie lub drążą jamy. Inne używają ich do zakotwiczenia się na dnie. We wczesnej jurze wyodrębnił się rodzaj jeżowców zwany nieregularnym. Zatraciły one wielkie kolce, posiadając jedynie krótkie szpilki. Zaczęły one ryć w ziemi. Ich aparat szczękowy zanikł, a odbyt przesunął się do tyłu i rozszerzył znacznie w stosunku do stanu poprzedniego. Jeżowce nie mają trujących kolców. Na świecie jest tylko jeden gatunek tych zwierząt, który może być niebezpieczny dla człowieka - pedicellariae.

jeżowiec


sobota, 21 marca 2009

piątek, 20 marca 2009

lew morski


obszary życia lwów morskich


lwy morskie

Występowanie
Żyje w Pacyfiku, w 3 izolowanych populacjach: u wybrzeży Ameryki, wokół wysp Galapagos i u pd. wybrzeży Japonii.

Opis
Zwierzę to jest dość duże, osiąga długość do 2,5 metra i masę 280 kg. Ciemnobrunatna sierść.

Wielkość

Długość − samiec do 240 cm, samica do 180 cm.
Waga − samiec 280 kg, samica do 90 kg.

Tryb życia

Uchatka kalifornijska jest bardzo towarzyska. Żyje w koloniach liczących setki, czasem nawet tysiące osobników. Najliczniejsze grupy tworzy w okresie rozmnażania, kiedy na miejscach porodów gromadzi się ogromna liczba zwierząt. Uchatki dzielą swój czas między polowanie w wodzie i odpoczynek na lądzie. Mimo walcowatego ciała również na ziemi są bardzo ruchliwe i potrafią się szybko przemieszczać. Odbijają się przednimi i zadnimi płetwami, zachowując wyprostowane ciało. Do wody rzucają się głową w przód. Najczęściej nie robią tego w pojedynkę, gromadzą się na brzegu lub na skałach w grupach liczących kilkadziesiąt sztuk i razem skaczą w fale. Pod wodą otwory nosowe i uszy pozostają kilka minut, po czym wynurzają się, by nabrać powietrza.

Zachowanie

Często wychodzi na ląd, by tam odpocząć. Gdy czuje się zagrożony, potrafi być groźny i szybko przemieszcza się specyficznym ruchem: czołgania się i kuśtykania. Jest bardzo łatwy w tresurze. Potrafi nurkować na głębokość 100 metrów i wstrzymać oddech na 15 minut.

Pożywienie i polowanie

Uchatka kalifornijska ma duży apetyt. Przeciętny dorosły osobnik, ważacy ok. 250 kg w ciągu dnia zjada ponad 30 kg pożywienia, co stanowi 14% jego masy. Uzupełnia w ten sposób energię, jaką musi wydatkować w formie ciepła podczas pływania w zimnej wodzie. Poluje w ten sposób, że swą zdobycz zagania na głębinę lub zanurza się aż do dna i uważnie przeszukuje szczeliny między kamieniami. Oprócz ryb łowi też ośmiornice i inne głowonogi, czasem skorupiaki. Uchatka kalifornijska pod wodą świetnie widzi i zdobyczy poszukuje głównie wzrokiem. Dużą rolę odgrywają zapewne podczas połowów długie, rosnące wokół paszczy wąsy czuciowe.
lew morski
foki

foki

W Bałtyku występują trzy gatunki fok: foka szara, foka pospolita i foka obrączkowana. Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samce osiągają do 3 metrów długości i do 300 kg wagi u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają do 2 m długości i 125 kg wagi. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 17 tysięcy osobników[1].

Wygląd

szara sierść,spód brzucha jaśniejszy,ciemne plamy na całym ciele
stare osobniki są prawie czarne
długi, wąski psi pysk
długie wąsy
twarde pazury
ostre zęby przystosowane do zjadania ryb i mięczaków Foki wiodą wodno-lądowy tryb życia. Podczas gdy na lądzie są ociężałe i niezdarne, w wodzie okazują się być wspaniałymi pływakami. Są szybkie, zwinne i zdolne do rozmaitych akrobacji. Nurkując, pozostają pod wodą zwykle do 10 minut. Śpią unosząc się na powierzchni wody, pod wodą, lub też wylegują się na lądzie. Uwielbiają wygrzewać się na słońcu.

Tryb życia

Foki szare prowadzą osiadłe życie, nie lubią dalekich wędrówek. Tylko młode osobniki wypuszczają się czasem na ponad 1000 km wycieczki. Są ostrożne i płochliwe. Młode foczęta, które przychodzą na świat mają średnio 75 cm długości i ważą 6-10 kilogramów. Młode foczki pokryte są białym, gęstym futrem, nazywanym lanugo. Pozostają pod opieką matki tylko w czasie 3 tygodni karmienia, później,zachęcane przez matkę ruszają w świat i od tamtej pory muszą już radzić sobie same.
krótkie, owłosione płetwy


źródło;wikipedia
foka
wieloryb

występowanie wielorybów grenlandzkich


wieloryby grenlandzkie

Wieloryb grenlandzki (Balaena mysticetus) zwany także walem grenlandzkim - ssak łożyskowy z rodziny wali gładkoskórych, rzędu waleni, występujący w morzach arktycznych i subarktycznych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Balaena Linnaeus, 1758
Długość: 14-15 m (maksymalnie do 20 m)
Masa ciała: 50-60 ton (obserwowano także osobniki szacowane na sto ton)
Ubarwienie: czarne lub ciemnoszare, spód białoszary
Pożywienie: kryl, inne małe skorupiaki.
Występowanie: wody Arktyki i obszary subarktyczne; Ocean Atlantycki, Morze Beringa, Morze Czukockie, Morze Ochockie i Morze Beauforta.
Ciąża: 12-16 mies. (noworodek ma długość ok. 4 m i waży tonę)
Długość życia: ponad 200 lat (najdłużej żyjący ssak)
Status: podwyższonego ryzyka (szacuje się, że na świecie żyje 9-12 tys. osobników)Wieloryb grenlandzki ma masywną budowę, zaokrągloną dużą głowę stanowiącą do 1/3 długości ciała z białymi łatami na policzkach. W olbrzymim pysku znajduje się ok 700-800 płyt fiszbinu, który jest czarnej barwy i jest najdłuższy spośród wszystkich fiszbinowców (do 5 m). Brak płetwy grzbietowej, płetwy piersiowe do 2 m długości. Fontanna wody wypuszczanej z nozdrzy ma kształt litery V.
Wal grenlandzki jest zwierzęciem stadnym, żyje w grupach po kilka osobników, ale trafiają się stada liczące do 50 osobników. Wiosną i latem zwierzęta te przemieszczają się daleko na północ (wody wokół północnej Alaski, Morze Beringa, Morze Beauforta), wykorzystując szczeliny w pękającym lodzie, natomiast zimą migruje na północny Atlantyk i na Morze Czukockie. Prawdopodobnie umie ocenić przy pomocy dźwięku grubość i jakość lodu i wyłamuje otwory w pokrywie lodowej (można prześledzić ich trasy po wybrzuszeniach pokrywy lodowej); zaobserwowano, że potrafi pokonać lód grubości nawet 0,6 m. Pływa powoli (5-8 km/godz) i dlatego jest łatwym łupem Inuitów, którzy chętnie polują na ten gatunek. Dzięki dużemu pyskowi i gęstym włosom fiszbinowym odżywia się w sposób odmienny od innych wielorybów, wolno płynąc przy powierzchni oceanu z otwartą paszczą "zagęszczając" i "spijając" nawet bardzo drobne organizmy żyjące w toni wodnej. Na płytszych wodach także nurkują, pożywiając się wtedy organizmami przydennymi, zawartymi w mule.

wieloryb

Wieloryb - potoczna nazwa większego walenia. Wieloryby są największymi zwierzętami zamieszkującymi Ziemię. Od wieków poławiane dla mięsa, a przede wszystkim dla tłuszczu i spermacetu. Wieloryby, w odróżnieniu od ryb, mają płetwy poziome, a nie pionowe, dzięki czemu szybciej pływają.
Nazwa "wieloryb" jest pozostałością z czasów, gdy walenie uważano za gigantyczne ryby. Pomimo zewnętrznego podobieństwa do olbrzymich ryb , są ssakami i posiadają wszystkie najważniejsze ich cechy.
Wieloryby od dawna pobudzały wyobraźnię ludzi. Ich olbrzymie rozmiary budziły lęk i prowokowały do snucia niesamowitych opowieści, a wymierne korzyści, jakie czerpano polując na nie, pchały ludzi na morze, często w zupełnie nieznane rejony, w poszukiwaniu pożądanych dóbr: ambry, oleju, spermacetu oraz tranu.
wieloryb

wtorek, 17 marca 2009

delfin


delfin

Delfin śpi, unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem otwartym[1]. Oddycha wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię nie budząc się. Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują z rekinami. Żywią się rybami, kalmarami i skorupiakami. Ich głównym naturalnym wrogiem jest orka.
Delfiny tworzą społeczne organizacje. Ten fenomenalny aspekt ich życia zależny jest od trzech czynników: odżywiania, rozmnażania oraz unikania drapieżników. U wielu gatunków liczba osobników w grupie nie jest stała. Grupy te charakteryzują się płynnością, niektóre delfiny odłączają się od stada i poszukują nowego, zaś inne przyłączają się.[2]. Posiadają inteligencję dorównującą szympansom. Tresuje się je do sztuczek w delfinariach. Zdarza się, że pomagają innym delfinom, rannym lub chorym, a czasami nawet człowiekowi.
Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi maluchami otoczone są szczególnym "parasolem ochronnym", ponieważ zawsze znajdują się wewnątrz stada. [3]
Żyją od 7 do 21 lat

delfin

Delfin - ogólne określenie wodnych ssaków z rzędu waleni, podrzędu zębowców. Obejmuje średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu.
Wyróżnia się delfiny oceaniczne i delfiny słodkowodne.
Zamieszkują morza obu półkul. Często przebywają w gromadach od kilku do nawet kilkuset o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Posiadają zdolność do echolokacji.

delfin


rekin


piątek, 13 marca 2009

rekin

Występowanie

Zasiedlają morza tropikalne i subtropikalne, nieliczne także wody arktyczne (rekin polarny), wiele wnika do wód śródlądowych.

Charakterystyka ogólna

Rekiny osiągają długość od 15 do 2 000 cm, a masę ciała nawet do 12 ton. Najgroźniejsze gatunki, np. żarłacz biały czy tygrysi posiadają ostre i spiczaste zęby, ułożone w szeregi, stopniowo zużywane i zastępowane nowymi. Inne gatunki mogą mieć również postrzępiony brzeg zębów. Ich szkielet zbudowany jest z chrząstki. Nie posiadają pęcherza pławnego i gdyby przestały pływać, opadłyby na dno.
Mają największe mózgi wśród ryb i dysponują zmysłami: wzroku, węchu, słuchu, smaku, dotyku, linii bocznej (wyczuwanie drobnych przemieszczeń wody) oraz elektrorecepcji (wyczuwanie zmian pola elektrycznego)[1]. Widzą w ciemnościach 10-krotnie lepiej niż człowiek (istnieją wyjątki, np. rekin polarny jest praktycznie ślepy).
rekin
płaszczka

płaszczka

Płaszczki – ogólna nazwa chrzęstnoszkieletowych ryb morskich (z wyjątkiem słodkowodnej rodziny Potamotrygonidae) o płaskim, dyskowatym kształcie ciała. Do płaszczek zaliczane są drętwy, ogończe, raje, manty i orlenie. Niektóre gatunki są niebezpieczne dla człowieka (ogończe - niebezpieczeństwo skaleczenia kolcem jadowym - taka płaszczka zabiła Steve'a Irwina, drętwy - niebezpieczeństwo porażenia prądem elektrycznym), chociaż ataki z ich strony zdarzają się wyjątkowo rzadko, zwykle na skutek nadepnięcia lub nieostrożnego zbliżenia.

Cechy charakterystyczne
ciało silnie grzbietobrzusznie spłaszczone, z szerokimi, silnie rozwiniętymi, zachodzącymi swoją podstawą na głowę płetwami piersiowymi, ułożonymi w płaszczyźnie poziomej, tworzącymi z całym ciałem kształt rombu lub dysku
otwory skrzelowe (tzw. tryskawki) i oczy na wierzchniej (grzbietowej) stronie ciała
pięć (jedynie u Hexatrygonidae - sześć) par szczelin skrzelowych na dolnej stronie ciała
brak płetwy odbytowej
zęby tępe, zwykle w kilku rzędach, przystosowane do miażdżenia pokarmu w odróżnieniu od rekinów, które mają zęby ostre, przystosowane do cięcia
prawdopodobnie większość gatunków posiada elektroreceptory
niektóre potrafią wytwarzać prąd elektryczny (drętwy)
u wielu gatunków ogon zakończony kolcem jadowym, często z haczykami (ogończe)
w większości jajorodne, niektóre gatunki żyworodne (kilka wytwarza rodzaj łożyska)
Rozprzestrzenione w ciepłych i tropikalnych wodach całego świata. Zwykle prowadzą przydenny, często nocny tryb życia. Niektóre zakopują się w podłożu.
płaszczka
żółw morski

żółw morski

Opis

Budową ciała upodabniają się do żółwi skórzastych. Karapaks jest normalnie wykształcony, plastron trochę zredukowany, na końcu szczęki nie mają dzioba. Pancerz pokryty rogowymi płytami zbudowanymi z keratyny (z tego samego białka zbudowane są ludzkie paznokcie). Skorupa duża i spłaszczona o opływowych liniach. Wszystkie kończyny przekształcone w szerokie, płaskie wiosła. Pływają zamaszyście uderzając przednimi odnóżami pływnymi niczym ptaki skrzydłami. Tylne odnóża pływne działają jak stery w łodzi utrzymując lub zmieniając kierunek. To jedyne żółwie, które nie mogą wciągnąć głowy, nóg i ogona do skorupy.

Rozmiary

Długość od 75 do 140 cmMasa ciała do 500 kg

Całe życie spędzają w morzu a jedynie samice na krótki czas wychodzą na ląd w celu złożenia jaj. Większość życia spędzają na otwartych wodach a jedynie od czasu do czasu są spotykane w pobliżu raf.

Pokarm

Poszczególne gatunki różnią się między sobą upodobaniami pokarmowymi. Żółwie karetta jedzą gąbki, żółwie zatokowe jedzą krewetki i kraby. Żółwie zielone jedzą morską roślinę z rzędu trawiastych Thalassia testudinum i algi. Żółwie morskie zjadają całą rozmaitość bezkręgowców oceanu. Ogólnie na ich pokarm składają się meduzy, wodorosty, kraby, krewetki, ukwiały, skorupiaki, mięczaki w tym ślimaki, algi, gąbki i ryby. Ponieważ nie mają zębów używają potężnych dziobatych szczęk aby rwać, gnieść i ciąć na strzępy pokarm. Mniejsza zdobycz jest zwykle połykana w całości.

Morskie żółwie większość życia spędzają samotnie chociaż od czasu do czasu zbierają się w duże stada jeśli gdzieś występuje nagromadzenie pożywienia. Mogą spać przy powierzchni wody jak i w razie potrzeby ukryć się na dnie wśród przybrzeżnych skał. Małe żółwiki śpią płynąc przy powierzchni zwykle mając przednie odnóża pływne podniesione nad grzbiet. Kiedy podrosną wracają do zatok, ujść raf koralowych by tam żyć. Mogą zanurkować nawet poniżej 1000 m i nie wypływać dla zaczerpnięcia oddechu do 3 godzin. Żółwie zielone (Chelonia mydas) mogą pozostawać pod wodą nawet 5 pięć godzin. Żeby zużywać mniej tlenu ich puls zwalnia tak, że serce może bić co dziewięć minut.
Rozmnażanie

Ślady żółwia karettaW celu złożenia jaj samice odbywają długie wędrówki do miejsca swego urodzenia kierując się liniami sił pola magnetycznego ziemi. Po wyjściu z wody poruszają się powolnie i niezdarnie. Na lądzie są niezgrabne i bezbronne. Podczołgują się poza strefę przyboju morza. Gdy samica znajdzie już odpowiednie miejsce zaczyna przy pomocy tylnych odnóży pływnych kopać dołek, do którego złoży jaja. Jedna samica zwykle składa jaja kilka razy w odstępach 2-3 tygodni. Do jednego dołka składa ok. 50-150 jaj a następnie przykrywa je warstwą piasku. Cała operacja zajmuje jej ok. 8 godzin, po których wraca do morza.Małe żółwiki wylęgają się po ok. 2 miesiącach. Ciepło potrzebne do inkubacji jaj pochodzi ze słońca. Jeżeli temperatura jaj podniesie się powyżej 29.9° C embriony stają się żeńskie, a przy niższej temperaturze wylęgną się osobniki męskie. Najwięcej żółwików wylęga się wieczorem i w nocy co zwiększa szanse ich przeżycia. Po wygrzebaniu się z gniazda młode żółwie muszą jak najszybciej dostać się do morza, gdyż na lądzie czyha na nie wiele niebezpieczeństw a szczególnie ptaki i kraby. W wodzie czekają na nie rekiny i inne duże ryby. Ich taktyką przetrwania jest trzymanie się w dużych liczebnie grupach. Gdy drapieżniki się najedzą, następne żółwiki będą miały większe szanse. Do wieku dorosłego przeżyją nieliczne.
Występowanie
Wszystkie ciepłe morza i oceany świata.
żółw morski
konik morski

ciekawostka

Najmniejszy konik morski na świecie został niedawno odkryty.Nazwano go Hippocampus denise.Zmierzony od pyszczka do ogona ma 16 mm długości.
Lista gatunków

Hippocampus abdominalis Lesson, 1827 (Nowa Zelandia oraz południowa i wschodnia Australia)
Hippocampus alatus Kuiter, 2001
Hippocampus algiricus Kaup, 1856
Hippocampus angustus Günther, 1870
Hippocampus barbouri Jordan & Richardson, 1908
Hippocampus bargibanti Whitley, 1970 (obszar zachodniego Pacyfiku (m.in. Indonezja, Filipiny, Papua-Nowa Gwinea, Wyspy Salomona)
Hippocampus biocellatus Kuiter, 2001
Hippocampus borboniensis Duméril, 1870
Hippocampus breviceps Peters, 1869 (południowa i wschodnia Australia)
Hippocampus camelopardalis Bianconi, 1854
Hippocampus capensis Boulenger, 1900
Hippocampus colemani Kuiter, 2003
Hippocampus comes Cantor, 1850
Hippocampus coronatus Temminck & Schlegel, 1850
Hippocampus denise Lourie & Randall, 2003
Hippocampus eihpos Snippe & Snippee, 2006
Hippocampus erectus Perry, 1810 (wschodnie wybrzeże obydwu Ameryk, od Nowej Szkocji doUrugwaju)
Hippocampus fisheri Jordan & Evermann, 1903
Hippocampus fuscus Rüppell, 1838 (Ocean Indyjski)
Hippocampus grandiceps Kuiter, 2001
Hippocampus guttulatus Cuvier, 1829
Hippocampus hendriki Kuiter, 2001
Hippocampus hippocampus (Linnaeus, 1758) – pławikonik europejski ( Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki)
Hippocampus histrix Kaup, 1856 (Ocean Indyjski, Zatoka Perska, Morze Czerwone oraz Daleki Wschód)
Hippocampus ingens Girard, 1858 (zachodnie wybrzeże obydwu Ameryk)
Hippocampus jayakari Boulenger, 1900
Hippocampus jugumus Kuiter, 2001
Hippocampus kelloggi Jordan & Snyder, 1901
Hippocampus kuda Bleeker, 1852 – pławikonik żółty
Hippocampus lichtensteinii Kaup, 1856
Hippocampus minotaur Gomon, 1997
Hippocampus mohnikei Bleeker, 1854
Hippocampus montebelloensis Kuiter, 2001
Hippocampus multispinus Kuiter, 2001
Hippocampus procerus Kuiter, 2001
Hippocampus queenslandicus Horne, 2001
Hippocampus ramulosus Leach in Shaw & Nodder, 1814 – pławikonik sargassowy
Hippocampus reidi Ginsburg, 1933 – pławikonik długonosy (Karaiby)
Hippocampus semispinosus Kuiter, 2001
Hippocampus sindonis Jordan & Snyder, 1901
Hippocampus spinosissimus Weber, 1913
Hippocampus subelongatus Castelnau, 1873
Hippocampus trimaculatus Leach, 1814
Hippocampus whitei Bleeker, 1855 (wschodnia Australia)
Hippocampus zebra Whitley, 1964
Hippocampus zosterae Jordan & Gilbert, 1882 (Zatoka Meksykańska i Karaiby)
Phyllopteryx taeniolatus (Lacepède, 1804)

koniki morskie

Występowanie: głównie tropikalne wody oceaniczne, niektóre spotykane w wodach słonawych i słodkich.

Opis

Kształtem przypominają konika szachowego; ogon czepny (żyją wśród roślinności litoralu); samica składa ikrę do komory lęgowej samca, który opiekuje się potomstwem; Żywią się planktonem. Znanych jest kilkadziesiąt gatunków. Różnice pomiędzy samcem a samicą (dymorfizm płciowy) są łatwe do rozpoznania: samiec posiada poniżej okolicy klatki piersiowej worek rodczy.
Gatunek zagrożony wymarciem: często kupowane na prezenty lub hodowane w akwariach; największe zapotrzebowanie istnieje w tradycyjnej medycynie chińskiej, japońskiej i koreańskiej (przypisuje im się właściwości lecznicze w chorobach układu oddechowego oraz impotencji).
Te kolorowe koniki morskie należą do najbardziej atrakcyjnych żyjątek morskich, fascynują swoim wyglądem. Z kilkudziesięciu znanych gatunków koników morskich tylko 5 gatunków jest importowanych legalnie. Najmniejsze osiągają kilka centymetrów, największe do 35 cm długości.
Koniki morskie pobierają pokarm poprzez całkowicie wyspecjalizowane ruchy ssąco-wciągające pyszczka. Te ruchy ssące podczas pobierania pokarmu są tak silne, że w ich wyniku powstają wyraźne odgłosy, sam pokarm jest również widoczny, przechodząc poprzez średnicę otworu gębowego. Po wciągnięciu znienacka swojej ofiary, wydobywa się tylko mgiełka ze skrzeli konika, co sprawia wrażenie "dymiącej" się jego główki. Zanim jednak konik morski schwyta pokarm, może to potrwać jakąś chwilę, ponieważ te zwierzęta oglądają najpierw dokładnie swoją potencjalną ofiarę. Podobnie postępują również kilkudniowe młode koniki, oglądając nawet drobniutki plankton, zanim go zjedzą. Jeżeli już wypatrzą swoją ofiarę, to starają się ją schwytać. Jednak bardzo rzadko ścigają swoją zdobycz, czekają raczej cierpliwie, aż ofiara niemalże sama się zbliży. Napar z konika morskiego wywołuje halucynacje a w większych dawkach może trwale uszkodzic psychikę
konik morski

krab

czwartek, 5 marca 2009

kraby w polsce

Kraby w Polsce

W Morzu Bałtyckim spotykane są 3 gatunki krabów. Krab brzegowy (Carcinus maenas) oraz zachodzące w górę polskich rzek krab wełnistoszczypcy (Eriocheir sinensis) zawleczony z Chin oraz krabik amerykański (Rhithropanopeus harrisii) zawleczony z Ameryki Północnej, znany u nas głównie z Martwej Wisły

kraby

Kraby (Brachyura, z języka greckiego krótki odwłok/ogon) – grupa[1] krótkoodwłokowych skorupiaków z rzędu dziesięcionogów.
Większość gatunków krabów żyje w ciepłych morzach, nieliczne zasiedliły wody słodkie i zimne morza, natomiast w tropikach wiele gatunków żyje w wilgotnych środowiskach lądowych, wracając do morza tylko na okres rozrodu.
krab

wtorek, 3 marca 2009

orka



orki i ludzie

Od roku 1965 chętnie ogląda się orki w Delfinariach i Parkach Morskich. Do tego celu złapano już ponad 200 orek żyjących na wolności. Od 1984 zapotrzebowanie na młodsze osobniki pokrywane jest kolejnymi pokoleniami orek rodzących się w niewoli. Krytycy są jednak zdania, iż mały basen w Delfinarium nie jest w stanie zastąpić zwierzętom ich naturalnego środowiska. Większość orek żyjących w niewoli cierpi na różnego rodzaju choroby. W Delfinariach dochodzi też do agresywnego zachowanie orek wobec ludzi, lecz przypadki śmierci treserów w basenie należą raczej do przypadków, niż celowego zachowania orek. Na wolności orki nigdy nie atakowały ludzi, a zaobserwowane próby ataku, będące wynikiem pomyłek z naturalnymi ofiarami, nie dochodzą do skutku, gdyż orki szybko orientują się w popełnionym błędzie. Częstym zjawiskiem u orek w niewoli jest skrzywiona płetwa grzbietowa. Dzieje się tak dlatego iż płetwa grzbietowa składa się z czystej tkanki, nie podtrzymywanej kością. Jeśli zwierzę przebywa ciągle w tym samym środowisku, bez większej różnicy temperatur i ciśnienia, ciągle przebywającej na powierzchni wody gdzie płetwa jest bardziej wystawiana na siłę przyciągania ziemskiego, oraz kiedy z powodu braku miejsca wciąż pływa w kółko, tkanka wiotczeje, ulega zniekształceniu bądź zanika. Zjawiskiem obserwowanym niepokojąco często u orek w niewoli, to ciągłe klapanie tylną płetwą o powierzchnie wody - oznaka głębokiego niezadowolenia. Faktem jednak jest, iż kontakt z orkami i innymi delfinami pomaga dzieciom autystycznym oraz innym dzieciom z chorobami psychicznymi lepiej się rozwijać. To samo jednak dzieje się we współpracy z końmi lub psami.

polowanie

Orki polują w skoordynowany sposób. Te, które żywią się rybami ławicowymi, drażniącym ryby dźwiękiem zbijają je w ciasny kształt, następnie ogłuszają uderzeniami mocnego ogona, na końcu zbierając nieprzytomne ryby sztuka po sztuce - tak polują np. orki z fiordów norweskich lub z Vancouver. Inne, polujące na odpoczywające na plaży nieostrożne szczenięta focze, podpływają blisko brzegu i w odpowiednim czasie, wraz z falą przypuszczają atak, uważając, żeby nie osiąść na mieliźnie (np. orki z wybrzeży Argentyny). Orki są jedynymi waleniami, które potrafią przez dłuższy czas leżeć na suchym lądzie. Jak podaje światowej sławy niemiecki etolog Vitus B. Dröscher za sprawą potężnych mięśni ciało orek zachowuje na lądzie zaokrąglony kształt. Niezwykły jest sposób polowania tych ssaków na pingwiny. Gdy spotkają krę lodową na której znajdują się te ptaki, wówczas co najmniej trzy orki podpływają pod wodą w taki sposób, by nie zdradziły ich płetwy grzbietowe. Następnie dwie z nich unoszą krę z jednej strony do wysokości jednego lub dwóch metrów w wyniku czego pingwiny zsuwają się do paszczy czekającego z drugiej strony kry towarzysza polowania. Jeśli kawałek kry jest mniejszy, orka atakuje samotnie. Rozbija ją uderzeniem od dołu i łapie zaskoczone pingwiny.[2] Te polujące na wielkie walenie, starają się utrzymać ofiarę pod powierzchnią wody tak długo, żeby zabrakło jej powietrza, jednocześnie całym stadem atakując cel. Bywało, że broniący się w takiej sytuacji wieloryb odrzucił orkę ogonem tak mocno, że wyleciała 6 metrów nad wodę - tak polują np. orki żyjące na pełnym morzu. Orki polując na inne delfiny i morświny muszą wykazać się dużym sprytem, żeby zaskoczyć kogoś, kto ma takie same zdolności i zmysły, jak one. Podkradają się wtedy do ofiar z wyłączonymi sonarami, żeby nie być słyszalne, polegając wówczas tylko na wzroku. Kiedy są już dostatecznie blisko, przyspieszają i kiedy dopadną ofiarę, gryzą ją poważnie w bok i czekają, aż wykrwawi się i przestanie bronić. Wtedy dopiero jedzą. W takich operacjach orki czasem odnoszą poważne obrażenia, gdy jeden z zaatakowanych delfinów znając fakt, że delikatny brzuch jest słabością orek, twardym pyskiem rozcina go. Wtedy orki umierają z wykrwawienia - ten skuteczny sposób obrony stosują delfiny, także orki, w walce z rekinami. Wiedzę i umiejętności technik przekazują młodym orkom dorosłe samce i samice ze stada.

charakterystyka

Długość: 6-8 m, największe do 10 m
Masa: 5-8 ton
Poruszanie się w wodzie: 60 km/h
Występowanie: wszystkie oceany i większe morza (preferuje zwłaszcza zimne wody, ale występuje i w ciepłych); spotykana w Morzu Śródziemnym i Morzu Północnym
Pożywienie: duże zwierzęta morskie (także inne delfiny), również wielkie walenie
Rozród: ciąża trwa około 1 roku, noworodek ma ok. 2 m długości, karmiony przez matkę do ok. 2 miesięcy
Orka, miecznik[1] (Orcinus orca) – waleń z podrzędu zębowców, rodziny delfinów oceanicznych (Delphinidae). Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej (zwłaszcza u samców, u których dochodzi ona do 1,8 m) i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych (u samców powierzchnia płetwy znacznie większa) – wykazuje więc duży dymorfizm płciowy. Największy przedstawiciel delfinowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Orcinus Fitzinger, 1860. Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. W szczęce dolnej i górnej mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych zębów do tyłu. Uzębienie wtórnie homodontyczne.
orka

poniedziałek, 2 marca 2009



meduza

meduzy

Meduza – jedna z dwóch form parzydełkowców. Pojawiła się na naszej planecie nie wcześniej niż 580 000 000 lat temu. Jest swobodnie unoszona przez toń morską. Ma kształt parasola. Z zapłodnionych jaj meduzy rozwija się planula, a z niej polip. Meduza oddycha całym ciałem. W swoim galaretowatym ciele ma aż 24 oczy. Jad z jej parzydełek może powodować pękanie czerwonych krwinek.

Meduzy dzielą się na:
scyphomeduzy
hydromeduzy
cubomeduzy.

Przykład scyphomeduzy to chełbia modra.
Ciało chełbi modrej jest galaretowate i przejrzyste ponieważ w 95% składa się z wody. Na obwodzie ciała chełbi występują ciałka brzeżne (ropalia) odbierające bodźce ze środowiska, np. światło. Otwór gębowy służy meduzie do spożywania pokarmu, a jednocześnie do wydalania go. Kiedy meduza nie strawi całego pobranego pokarmu, wydala go tym samym otworem. Wokół otworu gębowego znajdują się cztery płaty gębowe – ramiona. Ramiona zaopatrzone są w komórki parzydełkowe, zaś w nich występuje substancja parząca, która umożliwia chełbi obronę i zdobywanie pokarmu. Przez to, że meduza w większości składa się z wody, jej życie na lądzie byłoby niemożliwe. Kiedy meduza zostaje wyrzucona na brzeg, zostaje osuszona przez słońce.

Rodzaje parzydełek:
penetranty – wbijają się w ciało ofiary i wstrzykują substancję parzącą, są to ostro zakończone nici;
glutynanty – długie nici, pokryte lepką substancją, unieruchamiają ofiarę, przylepiając do niej wiele tych parzydełek; biorą również udział w transporcie biernym polipa, przyczepiając nici do poruszającego się obiektu;
wolwenty – krótsze nici, zaplątujące ofiarę.
Drugim przykładem meduzy może być żeglarz portugalski.
Wśród jamochłonów zamieszkujących powierzchnię wody najlepiej widoczne są bąbelnice, należące do rurkopławów. Ich pływające pęcherze mają jaskrawe kolory: niebieskie, fioletowe, purpurowe. Z powodu tych kolorów, przypominających barwy średniowiecznych statków portugalskich, bąbelnica otrzymała nazwę żeglarz portugalski (aretuza). Wierzchnia część pęcherza ma postać grzebienia, który spełnia funkcję żagla. Za jego pomocą bąbelnica dryfuje w wodzie. U dołu pęcherza o średnicy 20 cm znajdują się polipy oraz zwisają liczne nici chwytne długości 30 metrów. Nici te są wyposażone w jadowite parzydełka. Siła jadu bąbelnicy jest tak duża, że człowiek, który dotknie nici wyrzuconych na brzeg, doznaje poparzenia, któremu towarzyszy silny ból. Znane są także przypadki śmiertelne.


meduza


rozgwiazda w morzu